Gisteren had ik een diepgaand gesprek over de natuur. We kwamen tot de inzage dat wij niet slechts in de natuur leven, maar dat wij de natuur zelf zijn. Leven betekent simpelweg dat we de natuur belichamen; wij zijn een deel van dat grote geheel. Dit besef raakt me intens, want het herinnert me eraan dat de scheidslijn tussen onszelf en de natuur illusoir is.
Toch merk ik dat onze verbinding met ons eigen wezen en met de natuur vaak verloren lijkt te gaan. Is het onze manier van denken of hoe we zijn opgevoed? Hoe komt het dat we zo vervreemd raken van wie we werkelijk zijn? Ik zie dat veel mensen op zoek zijn naar verbinding met mij, maar die ontmoeting voelt vaak oppervlakkig. Misschien weerspiegelt deze zoektocht mijn eigen onvermogen om diep met mezelf en de natuur in contact te komen.
Ook het gesprek raakte een ander belangrijk punt: onze drang naar controle. We proberen schijnbaar alles te beheersen—het heden, het verleden, en wat nog zal komen. Maar wat is de behoefte aan controle werkelijk waard? In deze hectische wereld hunkert mijn ziel ernaar om aan alle verplichtingen even los te laten en me af te zonderen. Stel je voor: een oude houten hut midden in een bos, waar het alleen nog jij, de natuur én je eigen zijn zijn. Ik wil de rijkdom van de kennis niet alleen kennen, maar vooral voelen, ervaren. Helaas ontbreekt er in de dagelijkse gehaastheid vaak de ruimte om écht te voelen.
Het intrigerende is dat, terwijl ik zelf naar die stille verbinding streef, er steeds weer mensen op mijn pad komen met dezelfde hunkering naar rust en echtheid. Toch voel ik vaak dat ik deze diepe band niet kan delen, omdat ik zelf nog zoek naar dat evenwicht. Uiteindelijk blijkt de buitenwereld maar een spiegel van ons eigen innerlijk te zijn: wat we zoeken in anderen, weerspiegelt vaak onze eigen behoeften.
De zoektocht naar mezelf begon al in mijn jeugd en gaat nog steeds door. De vurige wens naar verbinding brandt diep in mij. Zoals we tijdens het gesprek bespraken: alles wat echt is, vind je uiteindelijk in jezelf. Er schuilt een microkosmos én een macrokosmos in ieder van ons, die – wanneer ze in balans zijn – moeiteloos naar buiten stralen.
Maar dan komen ook de oude wonden naar boven, generatiegewijze trauma’s die als een onuitwisbare erfenis blijven voortleven. Ik vraag me af waarom ik me zo vasthoud aan deze pijn; wat probeer ik ermee te bereiken? Ze vormen weliswaar de mens die ik nu ben, een versie net iets anders dan wie ik eens was. Is het tijd om deze trauma’s los te laten? Vaak word ik door mijn familie als buitenbeentje of zwart schaap bestempeld. Hoewel ik door hen vaak afgewezen word en geen plek vind waar ik volledig mezelf mag zijn, blijf ik worstelen met de vraag of het zin heeft me vast te klampen aan die destructieve familiebanden.
Mijn innerlijke gevoel geeft de pijn weer, maar laat ook zien dat er meer is dan slechts die familiekring. Het is een maatschappelijk fenomeen: niets is verplicht, en misschien is er een nieuwe weg, een andere manier om het heft in eigen handen te nemen. Misschien ben ik er juist voorbestemd om het anders te doen, en moet ik leren de situatie in mijn eigen kracht los te laten in plaats van te blijven vasthouden.
Natuurlijk dikte er nog altijd een sluimerende woede en verdriet door mijn ziel. Waarom voel ik me zo in de steek gelaten? Waarom ontbreekt er de onvoorwaardelijke liefde van mijn eigen familie? Toch kies ik ervoor het verleden achter me te laten, omdat het mij heeft geleerd van mezelf te houden en vertrouwen te hebben in wie ik ben en wat ik onderneem. Dat noemen we zelfvertrouwen.
Uiteindelijk keer ik telkens weer terug naar de natuur, mijn oerbron van evenwicht. Ook al lijkt mijn innerlijk nu in disbalans—alsof de pendel even de klok rond draait—ik geloof er stellig in dat het moment komt waarop alles weer in harmonie zal zijn. De sleutel ligt in het vinden en koesteren van die diepe verbinding met mezelf, zodat ik die energie ook met anderen kan delen zonder dat het mij uitput. Wie weet waar deze reis me naartoe leidt?
Misschien komt dit alles ooit tot uiting op mijn bijen- en kruidenpagina, waar de symbiose tussen ons, de natuur en de zoektocht naar innerlijke vrijheid centraal staat. De inzichten die ik hier deel, zijn niet alleen mijn persoonlijke getuigenis, maar wellicht ook een uitnodiging voor anderen om hun eigen weg te vinden.
Reactie plaatsen
Reacties