Bijen zijn onmisbare schakelleden in ons ecosysteem, bezield met een cruciale taak in de bestuiving van planten en de borging van biodiversiteit. Toch blijft in de praktijk vaak de frustrerende realiteit bestaan dat het doden van bijenvolken – wanneer dit in de officiële procedures valt – al snel gedoogd wordt, terwijl velen in de imkerwereld liever wegkijken. Het is opvallend hoe goed gereguleerd de wettelijke kaders rondom het verwijderen of ingrijpen bij bijenvolken eigenlijk zijn, en toch lijken sommige imkers van hun morele en professionele plicht af te zien.

Officiële Procedures versus Praktijk

In België geldt dat niemand zomaar een vergunning kan hebben om bijenvolken te verdelgen. Wanneer er sprake is van een directe bedreiging voor de volksgezondheid of veiligheid, dan stappen de officiële overheden – via lokale instanties en milieudiensten – in. Zij stellen een erkende verdelger aan die enkel op basis van een goedgekeurde en strikte vergunning mag ingrijpen. Het claimen van een eigen vergunning om zomaar bijen te doden is dus niet alleen onjuist, maar doet ook een beroep op de goedgelovigheid van degenen die de regelgeving serieus nemen.

De Schaduwzijde van de Imkerpraktijk

Het valt op dat, wanneer er een problematische situatie ontstaat – zoals een bijenvolk dat zich in een spouwmuur nestelt – veel imkers niet de extra stap lijken te zetten om de bijen op een veilige en verantwoorde manier te redden. In plaats daarvan lijkt er vaak een houding te heersen van “dat is geen zaak voor mij” of zelfs stille acceptatie wanneer de officieuze route van bijendoding wordt gevolgd. Deze schijnbare passiviteit roept vragen op: Is het echt onwetendheid, of getuigt het van een zekere luiheid en lafheid? En waarom blijft de roep om bijenbescherming zoveelal onbeantwoord door degenen waarvan men juist verwacht dat zij als beschermers van onze bestuivers optreden?

Onwetendheid, Luiheid of een Structureel Probleem?

Voor wie buiten de imkerwereld staat en met de handen in het haar zit wanneer er bijen in ongewenste situaties belanden, blijft de ervaring vaak pijnlijk: iedereen lijkt weg te kijken. De officiële procedures zijn duidelijk, en de vergunningen voor verdelging worden immers nooit zomaar afgegeven. Toch houdt de praktijk in sommige gevallen vragen in over de betrokkenheid en actiegerichtheid van de imkers. Als er weinig moeite wordt gedaan om de bijen uit een hekelige of onveilige situatie te halen, kan dat leiden tot de frustrerende conclusie dat sommige imkers sneller kiezen voor een ‘makkelijke’ afhandeling dan voor het tonen van echte betrokkenheid.

Conclusie

Het is belangrijk om te benadrukken dat de wettelijke kaders rond bijenbescherming ondubbelzinnig zijn: bijen mogen nooit zomaar worden gedood, en het ingrijpen gebeurt uitsluitend via officiële kanalen. Wanneer iemand beweert dat hij zomaar over een vergunning beschikt om bijen te doden, wordt daarmee de realiteit en het belang van de bescherming van deze dieren ridicuul gemaakt.

Het is de vraag of deze houding voortkomt uit onwetendheid of uit een gebrek aan bereidheid om de nodige verantwoordelijkheid te nemen. In ieder geval roept het een dringende oproep op tot meer transparantie, meer opleiding én een actievere imkerpraktijk. Onze bijen, de stille arbeiders van ons voedsel- en ecosysteem, verdienen beter dan gemakzucht en stilzwijgende medeplichtigheid.

Wij moeten als samenleving – en vooral binnen de imkerwereld – streven naar een aanpak waarbij kennis, verantwoordelijkheid en zorg voor de natuur centraal staan. Alleen zo kunnen we voorkomen dat de noodlottige wisselvalligheid van de huidige praktijk doorgaat, ten koste van onze kostbare biodiversiteit.