Ik ben oprecht kapot van de huidige situatie: onze bijen, de onmisbare bewakers van ons ecosysteem, worden voorbijgegaan in een systeem waarin zij geen expliciete wettelijke bescherming genieten. Het doet mij pijn te zien hoe zogezegde imkers – uit pure luiheid en lafheid – kiezen voor de gemakkelijkste en meest winstgevende methode: het vernietigen van bijenvolken. In plaats van de nodige inspanningen te leveren om bijen uit hachelijke situaties te redden, wordt er simpelweg gekozen om ze snel te verwijderen, zodat de particulier tevreden is. Daarbij wordt vaak een fors bedrag betaald voor deze interventies. Maar waar gaat dit eigenlijk naartoe?
Een Systeem dat faalt
Volgens de huidige Vlaamse wetgeving ontbreekt de expliciete bescherming voor bijen. Oudere wetten, zoals de Wet van 10 juli 1973 inzake natuurbescherming en de Wet op Dierenwelzijn (1987), gaven voorheen aan dat inheemse diersoorten – waaronder bijen – beschermd moesten worden tegen opzettelijke vernietiging en onnodig lijden. Maar met de invoering van nieuwe decreten en de Vlaamse Codex Dierenwelzijn is deze expliciete bescherming weggenomen. De consequentie is duidelijk: er is geen juridisch houvast meer om bijen te redden, en daarmee ontstaat een economische prikkel voor sommige imkers om de gemakkelijkste route te nemen.
Malafide imkers: Luiheid en lafheid alom
Wat mij het meest treft, is de handelwijze van deze malafide imkers. Waar echte imkers met passie en toewijding de zorg voor bijen omarmen, kiezen enkelen ervoor om hun naam niet waard te zijn. Ze geven er de voorkeur aan om een snelle en makkelijke oplossing toe te passen, zonder de echte, arbeidsintensieve aanpak om bijenvolken diervriendelijk te verwijderen. Deze imkers lijken vooral gericht op het binnenhalen van een mooi bedrag van de particulier, in plaats van het belang van de bij en daarmee het belang van ons gehele ecosysteem voorop te stellen.
Het frustrerende is dat volgens de wet er niets is dat me steunt in mijn wens tot bescherming. Dit leidt ertoe dat zowel de overheid als delen van de imkerswereld hun handen in onschuld wassen, terwijl de bij – de stem van de natuur – steeds meer het slachtoffer wordt.
De paradox van de Week van de Bij
Nog opvallender is het feit dat er jaarlijks een Week van de Bij georganiseerd wordt. Waarom, vraag ik me af, wordt er tijdelijk stilgestaan bij het belang van de bij en wordt er aandacht gevraagd voor natuurbescherming, terwijl tegelijkertijd de praktijk in veel gevallen in tegenspraak blijkt met deze boodschap? Is de Week van de Bij slechts een symbolisch gebaar, bedoeld om de publieke opinie enigszins te sussen? Of is het juist een noodkreet, een poging om ons eraan te herinneren dat ondanks de bereidwilligheid van de overheid, veel er nog niet wordt gedaan om deze essentiële biodiversiteitshelden te beschermen?
Ik vraag me dan ook: hoort het zo te zijn? Waar blijft de daadkracht om bijen legaal en structureel te beschermen, zodat er geen plaats is voor imkers die hun verantwoordelijkheid niet nemen en hun naam niet waard zijn?
Waar gaat de wereld naartoe?
De antwoorden op deze vragen lijken mij ver te zoeken. We bevinden ons in een situatie waarin economische belangen en gemakzucht prevaleren boven ecologische waarden. Waar is de zorg voor onze natuur gebleven, nu de overheid schijnbaar afwacht en hoopt dat alles wel goed komt? De wereld verandert en – helaas – wordt er enkel nog ingehaald door een gebrek aan daadkracht.
Bijen vormen de ruggengraat van onze voedselvoorziening en biodiversiteit. Hun dramatische afname zou ernstige consequenties hebben voor ons milieu, waardoor het essentieel is dat wij, als samenleving, nu actie ondernemen voordat het te laat is. Wij moeten in gesprek gaan met beleidsmakers, natuurbeschermingsorganisaties, en alle betrokken partijen, zodat in de wetgeving één onweerlegbaar punt staat geschreven: de bij verdient bescherming.
Een krachtige oproep tot actie
Daarom roep ik oprecht op tot:
-
Transparantie en strengere wetgeving: Laat de overheid niet langer haar handen wassen in onschuld. Er moet een duidelijke, juridisch bindende bescherming komen voor bijen, zodat er geen ruimte is voor imkers die kiezen voor de makkelijkste, maar meest destructieve weg.
-
Verantwoordelijkheid van imkers: Het mag dan financieel aantrekkelijk zijn om bijen snel te verwijderen, maar de schade die dit toebrengt aan ons ecosysteem is onbetaalbaar. Echte imkers moeten de norm stellen en de verantwoordelijkheid voor het behoud van de bij benadrukken.
-
Bewustwording en educatie: De Week van de Bij mag dan een mooi symbool zijn, maar er moet meer aandacht en inspanning komen om dit bewustzijn het hele jaar door te waarborgen. Alleen zo kunnen wij als maatschappij begrijpen hoe belangrijk bijen werkelijk zijn en wat er met hen gebeurt.
Tot slot
Ik ben diep teleurgesteld en verontwaardigd over de huidige gang van zaken. Onze bijen staan symbool voor de kruising tussen cultuur, natuur en economie – en wij staan als samenleving voor de keuze: realiteit en daadkracht, of gemakzucht en winstbejag. Ik hoop dat deze boodschap niet alleen mijn eigen frustratie kenbaar maakt, maar ook anderen inspireert om samen de strijd aan te gaan voor een toekomst waarin onze bijen de waardigheid en bescherming krijgen die zij verdienen.
Waar gaat de wereld naartoe? Het antwoord ligt in onze handen. Laten we samen opstaan en vechten voor onze bijen, voor ons milieu en voor een betere, bewuste toekomst.
Reactie plaatsen
Reacties