Laat het Kruid Zijn Ding Doen: Een Ode aan de Natuurlijke Tuin

In een wereld waar strak gemaaid gras en perfect uitgelijnde borders het streven lijken, vind ik het hartverscheurend om te zien hoe een tuin, vol levenskracht en verfijnde details, in een woestijn van controle wordt veranderd. De zogezegde tuinman – misschien met de beste bedoelingen – heeft het kleine, maar onmisbare leven van de tuin weggevaagd. Hij heeft het gras en de bloeiende kruiden, de fijne plantjes die een eigen verhaal vertellen, weggehaald alsof ze slechts onbedoeld “onkruid” waren. Dat is niet de manier waarop een tuin mag leven; het is niet hoe overige natuurgevend leven moet escaleren tot puur esthetisch speelgoed.

Het gaat niet alleen om het opvallende grote geheel, maar juist om de bescheiden helden: die piepkleine plantjes en de kruidige geuren die zich in elk hoekje van de tuin verschuilen. Elk blaadje, elke grasspriet, en elke bloeiende marjolein getuigt van een subtiele kracht en een onvermoede veerkracht. In deze tuin staat het leven op zich, en elk levend wezen draagt bij aan een ecosysteem dat veel meer is dan de som der delen. Door al dat ‘ongewenste’ groen te verwijderen, wordt een kostbare balans verstoord. Het is bijna alsof de ziel van de tuin wordt weggevaagd; een ziel die juist bestaat uit de mix van het zichtbare én het onzichtbare leven.

De zogenaamde tuinman, met zijn voorliefde voor conventie, heeft in zijn streven om orde te scheppen de essentie van de natuurlijke tuin niet kunnen vatten. In zijn methodiek van gras verwijderen – en daarmee een groot deel van het overige leven op de cruciale plekken – heeft hij onbedoeld de wortels van diversiteit en spontaniteit aangevallen. De complexiteit van een natuurlijke tuin gaat voor zijn eenvoudige opvattingen ver boven. Het is niet slechts een kwestie van "knippen en maaien", maar van het koesteren van een vibrerend ecosysteem waarin elk element, hoe klein ook, van onschatbare waarde is. In mijn ogen resteert deze man inmiddels weinig menselijkheid – althans, in de context van deze tuin, waarin hij niet in staat blijkt de natuurlijke harmonie te herkennen.

Mijn woede en frustratie heb ik niet laten verzanden; ik heb ze omgezet in daadkracht. Terwijl hij zogenaamd het gras heeft verwijderd, waren er op cruciale plekken nog stukjes groen te vinden – als stille getuigen van de veerkracht van de natuur. En die andere kruiden die onterecht als gras werden weggehaald? Die heb ik benut als aanleiding om nieuwe planten te zaaien, die hopelijk de moed en energie opnemen van alles wat verloren lijkt te gaan. Want ik weiger toe te geven aan een aanpak waarin het kleine, het delicate en het op het eerste gezicht misschien minder belangrijke wordt afgeschaft.

Ik pleit voor meer natuurlijke tuinen; tuinen waar kruid kruid kan zijn en waar de mens mens kan blijven, zonder te worden gereduceerd tot een mechanische monteur in een laboratorium van groen. Laat het leven in de tuin in al haar complexiteit en eenvoud de vrije loop. Hoe meer mensen klagen over de wildgroei en de “rommel” in een natuurlijke tuin, hoe meer ik vastbesloten ben om juist die natuur met al haar detail en overvloed te laten bloeien.

Laat het kruid maar zijn ding doen – want in die kleine, ogenschijnlijk onbeduidende plantjes schuilt de ware kracht van onze aarde. De natuur herstelt altijd zichzelf, sterker en mooier dan ooit tevoren. Laat ons haar bewonderen, respecteren en haar de ruimte geven om te groeien op haar eigen, authentieke wijze.