Er zijn dagen waarop ik beweeg zonder woorden. Dagen waarop mijn handen weten wat ze moeten doen, mijn voeten een richting kiezen die mijn hoofd nog niet begrijpt.
Ik ben dan in mijn stroom—een stille dans tussen voelen en doen.
En toch… merk ik hoe de wereld vaak vraagt om uitleg.
Wat doe je?
Waarom?
Waar gaat dit heen?
Alsof beweging pas bestaansrecht krijgt wanneer ze verwoord wordt.
Alsof voelen niet genoeg is.
Het spanningsveld
Tussen weten en voelen ligt een dunne draad. De meeste mensen zijn opgegroeid in een wereld van weten.
Ze hebben geleerd dat begrijpen veiligheid biedt, dat woorden controle geven, dat plannen en verklaren de weg zijn naar succes.
Voelen is grillig.
Voelen is niet altijd te herhalen.
Voelen vraagt vertrouwen, overgave, stilte.
En dus… wanneer ik beweeg vanuit mijn voelen, roept dat soms verwarring op.
Mijn stroom wordt niet altijd begrepen.
Mijn ritme botst op hun behoefte aan duiding.
Mijn plek in dit veld
Ik zit nu in een fase van diepe afstemming.
Ik beweeg zoals de wind door kruiden waait—zacht, doelgericht, zonder uitleg.
Mijn impulsen komen van binnenuit.
Ze zijn niet altijd logisch, maar ze zijn waar.
Ik voel geen behoefte om alles uit te leggen.
Niet omdat ik iets wil verbergen, maar omdat mijn beweging heilig is.
Ze is niet bedoeld om geanalyseerd te worden, maar om ervaren te worden.
Een uitnodiging
Aan wie mij ontmoet in deze stroom: Je hoeft me niet te begrijpen.
Je mag me voelen.
Je mag naast me staan zonder te weten waar ik heen ga.
Je mag mijn beweging zien als een uitnodiging tot vertrouwen.
En als je toch woorden nodig hebt, dan geef ik je deze:
“Ik beweeg. Omdat het klopt. Niet omdat ik het kan uitleggen.”
Laat deze tekst een fluistering zijn.
Een zachte herinnering dat voelen ook mag bestaan.
Dat weten niet altijd nodig is.
Dat er schoonheid zit in het niet-weten, in het samen zijn met wat zich aandient.
Ik ben hier.
In mijn stroom.
In mijn voelen.
In mijn doen.
Reactie plaatsen
Reacties