Wanneer de vier weken van advent hun weg hebben geweven door steen, plant, dier en mens, komen we bij het diepste punt van de winter: midwinter, de zonnewende.
Op 21 december bereikt de nacht haar grootste lengte. Het lijkt alsof de zon zelf even stilstaat, alsof de aarde een adem pauzeert in de duisternis. Dit moment van stilstand is geen leegte, maar een heilige ruimte. Het is het kosmische keerpunt: de duisternis wordt volledig doorleefd, zodat het licht opnieuw geboren kan worden.
De wijsheid van midwinter
Midwinter draagt een boodschap die ons allen aangaat:
-
Stilstand is noodzakelijk: zonder pauze, zonder duisternis, kan er geen nieuw begin zijn.
-
Het licht groeit uit de nacht: juist in de diepste duisternis wordt de kiem van het nieuwe zichtbaar.
-
Wij zijn deel van een groter ritme: de zon, de aarde, de seizoenen — zij bewegen in een kring die ons draagt en voedt.
Midwinter nodigt ons uit om niet bang te zijn voor de nacht, maar haar te omarmen als een bron van kracht. In de stilte van deze dagen kunnen wij luisteren naar onze ziel, naar wat diep verborgen ligt en nu naar boven wil komen.
Wanneer midwinter komt, neem ik de tijd om in stilte te zitten. Ik laat de duisternis mij omhullen en adem mee met de aarde.
Ik voel hoe mijn adem een spiegel wordt van de adem van de kosmos: een pauze, een stilstand, een ritme dat groter is dan ikzelf.
Na een lange stilte neem ik een lucifer of een aansteker in mijn hand. Het kleine vonkje dat ontstaat, is het allereerste licht dat de duisternis doorbreekt. Nog voordat de kaars brandt, verschijnt dit subtiele teken van vuur — een herinnering dat licht altijd uit het donker geboren wordt.
Daarna steek ik de kaars aan. Niet om de nacht te verdrijven, maar om haar te eren. Het vlammetje is een teken van vertrouwen: dat het licht terugkeert, dat de duisternis niet het einde is maar de ruimte waarin het nieuwe geboren wordt.
Soms leg ik een steen neer, als symbool van het fundament dat mij draagt. Soms een takje groen, als teken dat er leven blijft, zelfs in de kou. En soms schrijf ik een woord van dankbaarheid en leg het in mijn spiraal van klei, zodat de spiraal even stilstaat, net zoals de zon.
Midwinter als innerlijke poort
Midwinter is meer dan een astronomisch moment. Het is een innerlijke poort:
-
Een pauze waarin wij onszelf toestaan om niets te doen, enkel te zijn.
-
Een ruimte waarin wij de duisternis niet vermijden, maar haar doorleven.
-
Een keerpunt waarin wij leren dat stilstand zelf een beweging is — de beweging naar het licht.
Het is alsof de aarde ons uitnodigt: “Rust nu. Vertrouw. Het licht komt.”
Uitnodiging
Ik deel dit omdat midwinter niet alleen mijn reis is, maar ook een uitnodiging voor jou. Misschien steek jij een kaars aan, misschien zit je gewoon in stilte, misschien leg je een steen of een takje neer. Wat je ook doet, laat het een gebaar zijn dat jou verbindt met dit keerpunt.
Want midwinter is een adem van de aarde. Een moment waarin wij leren dat juist in de nacht het nieuwe licht geboren wordt.
Naar de 12 Heilige Nachten
Na midwinter begint de weg naar de 12 Heilige Nachten. Dit is een tijd buiten de tijd, waarin dromen en inzichten richting geven voor het komende jaar. Elke nacht draagt de energie van een maand die komt. Het is een periode van stilte, schrijven, luisteren en ontvangen.
Zo wordt midwinter niet enkel een astronomisch keerpunt, maar een innerlijke poort: van duisternis naar licht, van stilstand naar beweging, van voorbereiding naar geboorte.
Midwinter nodigt ons uit om samen stil te staan, om de duisternis niet te vrezen maar te eren, en om het licht dat terugkeert bewust te ontvangen.
Misschien steek jij ook een kaars aan, misschien schrijf je een droom op, misschien maak je een bundel van groen. Wat je ook doet, laat het een gebaar zijn dat jou verbindt met dit kosmische ritme.
Want midwinter is niet enkel een datum, het is een beweging van de ziel: een herinnering dat wij gedragen worden, dat wij deel zijn van een groter geheel, en dat het licht altijd terugkeert.
Reactie plaatsen
Reacties