Wanneer ik de bijenstal binnenstap, voel ik altijd een zekere nederigheid.
Ik kom niet om te heersen, maar om te luisteren. Het gezoem dat me tegemoetkomt, is voor mij meer dan geluid: het is een taal die ik langzaam leer begrijpen. Elke handeling die ik verricht, probeer ik zacht en respectvol te doen, alsof ik toestemming vraag aan het leven zelf.
De bijenkorf is voor mij een kleine wereld, een microkosmos waarin orde en harmonie zichtbaar worden.
De hexagonale cellen zijn niet alleen bouwstenen van honing, maar ook van structuur en samenhang.
Wie goed kijkt naar de dans van de werkbijen, ziet de ritmes van de seizoenen en de wijsheid van samenwerking.
Het is alsof de korf een levende mandala is die verhalen vertelt over het weer, de gezondheid van de kolonie en zelfs de balans in de omgeving.
Door de jaren heen heb ik mijn eigen rituelen ontwikkeld.
Soms luister ik ’s ochtends met gesloten ogen naar het gezoem, alsof ik me afstem op hun energie.
Een druppel honing op mijn tong kan me vertellen hoe de kolonie zich voelt.
En wanneer ik oogst, spreek ik altijd een dankwoord uit, omdat ik weet dat overvloed pas ontstaat wanneer je erkent wat er al gegeven is.
Wat mij steeds raakt, is de wederkerigheid. Als ik de bijen voed in moeilijke tijden, lijkt de natuur later iets terug te geven: een veld vol bloemen dat sterker bloeit, of een geur die langer blijft hangen. Elke oogst voelt als meer dan honing; het is ook een oogst van intenties en van de energie die ik in de kolonie heb gelegd.
Het werk zelf is een vorm van mindfulness. Het openen van een kast, het inspecteren van een raat—het zijn bewegingen die ik keer op keer herhaal, en juist die herhaling brengt rust.
Ik adem mee met het ritme van hun vleugels en merk hoe mijn eigen geest helder wordt. Het is alsof de bijen me leren om aanwezig te zijn, zonder afleiding.
Door de eeuwen heen waren imkers vaak meer dan verzorgers van bijen.
Monniken, sjamanen en landbouwers zagen in honing en bijenwas bronnen van wijsheid en verbinding.
Sommigen gebruikten honing in rituelen, anderen leefden in symbiose met hun kolonies en ontvingen aanwijzingen voor hun levenspad.
Vandaag herken ik datzelfde spoor: het imkeren is niet alleen ecologisch, maar ook spiritueel, een manier om dichter bij de essentie van het leven te komen.
Ik zie mezelf niet als imker in de traditionele zin van het woord. Vandaag draait imkeren vaak om productie en rendement, maar mijn weg is anders. Voor mij gaat het niet om het oogsten van honing, maar om het ervaren van verbondenheid.
Wanneer ik mijn handen in de raten steek, raak ik een microkosmos die me herinnert aan de eenheid van het leven. Het gezoem van de bijen is voor mij geen bron van winst, maar een stille echo die me telkens weer laat voelen hoe diep we verweven zijn met de natuur.
Reactie plaatsen
Reacties