De menopauze. Hier ben ik in terechtgekomen, en wat een veranderingen heeft dit teweeggebracht. Aan het begin kreeg ik nauwelijks informatie over wat het precies is en hoe het werkt. Het blijft iets heel persoonlijks dat je moet doorleven, en toch beleeft iedereen het anders. Zo ook ik.
Ik heb een hele evolutie doorgemaakt. Achteraf vermoed ik dat de veranderingen al jaren bezig waren, maar pas de laatste twee à drie jaar zijn ze duidelijker geworden. Begrip heb ik nauwelijks gekregen. Niemand begrijpt écht wat je doormaakt. Voor mij voelt het als een spirituele én persoonlijke transformatie.
Het lichaam in verandering
Hormonaal word je naar alle hoeken geduwd – ik wist niet dat er honderdduizend hoeken bestonden, maar zo voelt het. Je begrijpt jezelf niet meer. Je lichaam verandert, krijgt een andere vorm, of je dat nu wilt of niet. Kleren passen niet meer. Je haar wordt grijs – niet mooi wit, maar vaal grijs, een kleur die geen kleur is. Gelukkig heb ik mijn trots even aan de kant gezet en een haarkleurshampoo gehaald. Dat gaf me visueel toch wat deugd.
Ook mijn huid veranderde: vlekken verschenen, de gezonde gloed verdween. En dan die hittegolven… plots brand je vanbinnen, en daarna slaat de kou toe, zo intens dat je blauw uitslaat. Menopauze: je ziet werkelijk alle kleuren van de regenboog.
Het breken en opnieuw opbouwen
Mentaal valt alles uiteen. Je moet de stukken oprapen, terug lijmen, of gewoon zeggen: oké, dit is een nieuw begin. Je wordt zo door elkaar geschud dat je tot poeder vermalen wordt, zodat je jezelf opnieuw vorm kunt geven. De ziel blijft dezelfde, maar het lichaam en de ballast verdwijnen.
Vrienden vallen weg, familie verdwijnt. Na de dood van mijn vader stortte alles in en bleef ik achter als het zwarte schaap. Maar ik ontdekte dat ik geen schaap ben, maar een wolf. Mijn bloed stroomt tegen de stroom in – en dat is goed. Want zonder die kracht zou ik deze storm niet kunnen dragen.
Uit de verkruimeling bouwt zich een nieuwe kern op. Het vuur in mij bakt iets nieuws uit de modder die bovenkomt. Wat me niet meer dient, breekt en verdwijnt. Ik hoop dat ik na deze baktijd een mooie, stevige vorm aanneem, met een glazuur dat glanst en vuil snel laat afglijden. Misschien is dat waarom ik nu zo’n ingeving heb om keramiek te gaan doen – om letterlijk vorm te geven aan wat innerlijk gebeurt.
Spirituele geboorte
Spiritueel is er ook veel afgevallen. Richtlijnen zijn nuttig, maar uiteindelijk moeten we putten uit wat onze ziel weet. En die weet veel. Eigenlijk weten we alles, omdat we verbonden zijn. Wij zijn niet enkel op aarde, wij zijn de aarde. Zoals een druppel water in de oceaan: één geheel.
De menopauze voelt als een nieuwe geboorte. Geen negen maanden, maar jaren. En toch: het is een weg die vrijgemaakt wordt. Een weg die zegt: GA en DOE wat je moet doen. Voel wat je moet voelen – het goede én het slechte. Verwerk en ga verder. Adem. Liefst gezonde lucht: boslucht, zeelucht, berglucht.
Mijn ziel zingt bij bijen en kruiden
In die zoektocht naar wie ik ben, heb ik ook gezocht naar wat ik hier wil neerzetten. Ik wil het eerlijk en bezield doen – doen wat mijn ziel doet zingen. Vrienden vertelden me dat wanneer ik over bijen of kruiden praat, ik zo bezield raak dat zij vanzelf mee in het verhaal stappen. Zelfs wie geen interesse had, kreeg opeens zin om mee te luisteren.
Dat is mijn bezieling: bijen en kruiden. Daarin zing ik, en ik hoop dat anderen daardoor ook hun eigen lied vinden. Soms ga ik een verkeerde richting uit, maar ik keer altijd terug naar mijn spoor. Het is en blijft een zoektocht. Het doel is niet het belangrijkste – het is de weg ernaartoe die de reis mooi maakt.
De menopauze is voor mij die reis: zwaar, intens, maar ook een weg naar lichtheid en heropbouw. Het is de reis naar mijn ziel, en die hier neerzetten op mijn eigen persoonlijke manier.
Oude rituelen en nieuwe kennis
Naast de menopauze en alles wat het heeft losgemaakt, ben ik onderweg ook terug oude gebruiken tegengekomen. Veel heb ik meegekregen van mijn ouders, en vooral van mijn vader: oude natuurrituelen, gewoonten uit zijn cultuur – die ook een beetje mijn cultuur is – de oude Slavische traditie. Deze waren bij hem verweven gewoon in het dagelijkse leven, geen speciale dingen, maar de simpele dagelijkse handelingen.
Die oude rituelen vind je vandaag terug in mijn bijen- en kruidenavontuur. Ze vormen een fundament, een bedding waarin ik mijn bezieling kan laten groeien. Maar ik ben ook nieuwe kennis tegengekomen, zoals Human Design. Voor mij voelt dat als astrologie, maar dan met dat ietsje meer: een samenspel van horoscoop, de I Tjing, en andere oude wetenschappen.
Mijn Human Design:
Daarin ontdekte ik dat ik niet één van de velen ben, maar één van de weinigen: Manifestor
Wat betekent dat?
ik ben hier om nieuwe bewegingen te initiëren. Ik breng iets op gang, zet een richting uit, en anderen voelen dat. Het is mijn taak om deuren te openen, ook al voelt dat soms eenzaam of confronterend.
Profiel: ik zoek altijd naar kennis, naar de diepte, naar het fundament. Maar tegelijk ben ik een brug naar anderen: ik deel wat ik ontdek, en daardoor raken mensen geïnspireerd. Mijn beslissingen komen niet uit een plotselinge ingeving, maar uit het doorvoelen van mijn emoties. Ik moet de golven afwachten, de pieken en dalen doorleven, en pas dan weet ik wat juist is.
Human Design gaf me woorden voor wat ik al voelde: dat ik anders werk, anders reageer, en dat mijn pad niet dat van de massa is. Het gaf me erkenning dat mijn gevoeligheid, mijn zoektocht en mijn kracht geen toevalligheden zijn, maar deel van mijn blauwdruk.
Verbinding met mijn ziel
Samen met de oude Slavische rituelen en mijn liefde voor bijen en kruiden vormt dit een geheel. Het is alsof de menopauze mij door elkaar heeft geschud, en Human Design mij een spiegel gaf om te zien wie ik werkelijk ben.
Ik ben een Manifestor die met wortels in oude tradities en vleugels in nieuwe kennis een eigen lied zingt. Een lied dat anderen uitnodigt om ook hun eigen stem te vinden.
Disclaimer
Dit is mijn persoonlijke beleving en mijn eigen weg door menopauze, oude rituelen en nieuwe ontdekkingen. Ik deel dit hier omdat schrijven mijn luisterend oor is, mijn manier om mijn verhaal neer te zetten. Misschien raakt het iemand, misschien niet – en dat is helemaal goed. Het is mijn reis, mijn stem, mijn ziel die hier spreekt.
Reactie plaatsen
Reacties