Eerste week – De wereld van steen en stilte
De eerste week van advent is voor mij geen aftellen naar Kerst, maar een uitnodiging om dieper de duisternis in te gaan. In de stilte van steen en aarde ontdek ik dat wij mensen niet zweven, maar gedragen worden.
De minerale wereld leert ons:
-
Gronding: zonder aarde onder onze voeten verliezen we houvast.
-
Tijdloosheid: stenen dragen eeuwen van herinnering, en nodigen ons uit om ons eigen leven in een groter geheel te zien.
-
Stilte: in de harde, stille materie vinden we rust en ruimte om naar binnen te keren.
Wie hierbij stilstaat, merkt dat de duisternis niet leeg is, maar vol van dragende kracht. Het is de basis waarop alles groeit. Advent begint dus niet met licht, maar met het erkennen van de diepte van de nacht en het vertrouwen dat wij gedragen worden.
Vorige week, toen de eerste advent begon en de dagen korter werden, stond ik even stil bij het gevoel om terug te keren naar het fundament: de steen, het mineraal, het dragende van de aarde. Het was alsof de aarde mij droeg en fluisterde: “hier is je grond, hier mag je rusten.”
Ik zocht de stilte op. Ik nam een steen in mijn hand, voelde het gewicht, de structuur, de koude, de eeuwenoude herinnering die erin besloten lag. Het hielp mij om mijn eigen wortels te voelen, om mijn voeten stevig in de aarde te plaatsen. Het was een beweging naar binnen, een herinnering dat ik gedragen werd.
👉 Mijn ritueel: ik hield een steen tegen mijn hart en sprak een woord van dankbaarheid. Zo verbind ik mij met de stilte die in mij leeft.
Vorige week heb ik dit beleefd, en vandaag draag ik het verder mee. De steen herinnert mij eraan dat ik niet alleen sta, dat ik deel ben van een groter fundament. Dit is de eerste stap van mijn winterse rituele reis: niet aftellen, maar verdiepen.
Tweede week – De wereld van planten en hoop
De tweede week van advent nodigt ons uit om het groen te zien dat standhoudt in de winter. Hoewel de natuur kaal lijkt, toont de plantenwereld dat er altijd leven is, zelfs in de donkerste tijd.
Dit is geen aftellen naar een feest, maar een verdieping in de duisternis: een weg van stilte naar beweging, van gronding naar hoop.
De plantenwereld leert ons:
-
Volharding: den en spar blijven groen, ook wanneer alles verstilt.
-
Bescherming: hulst met haar rode bessen draagt de belofte van licht en kracht.
-
Zuivering en warmte: kruiden zoals tijm en rozemarijn brengen energie en helderheid.
-
Nieuwe wegen: berk met haar lichte takken opent ruimte voor vernieuwing.
In deze week mogen we zien dat hoop niet luid is, maar stil en verborgen. Het leeft in wortels, in takken, in bladeren die blijven. Het is een uitnodiging om ons eigen innerlijk zaad te vertrouwen, dat wacht op het licht.
Nu, in de tweede week, zie ik dat er nog zoveel leeft. Den en spar, hulst, rozemarijn, tijm, marjolein, berk – zij tonen hun kracht juist nu. Ik voel hoe deze planten een verborgen energie dragen. Hun kracht is niet luid, maar diep verscholen.
Wanneer ik een bundel maak, voel ik dat ik niet alleen takjes samenbind, maar ook een stukje van mijn ziel. Het is een gebaar van hoop, een teken dat er altijd leven is, zelfs in de donkerste tijd. Soms voeg ik zelfs een klein steentje toe, zodat de bundel zowel het gewicht van de aarde als de geur van het groen draagt. Dit vraagt naar meer, en misschien maak ik ook wel winterse kruidenwissen voor mijn winkeltje. Al is dit de eerste keer dat ik dit zo bewust maak. Het wordt voelen en doen.
👉 Mijn ritueel: ik maak een winterse kruidenwis met de planten die nu hun groen tonen. Terwijl ik bundel en bind, spreek ik een affirmatie uit: “Zoals dit groen standhoudt in de winter, zo groeit mijn innerlijk licht.”
De spiraal van klei
Naast mijn kruidenwissen maak ik een spiraal van klei. In het eerste deel leg ik stenen, als fundament. In het tweede deel voeg ik elke dag een stukje plant toe: een takje, een blaadje, een besje. Zo groeit de spiraal mee met mijn reis.
De derde week zal het dierenrijk zijn, en daarna de mens en het licht. Zo wordt de spiraal een levende adventstuin, een beeld van de weg die ik ga: van steen naar plant, van dier naar mens, van duisternis naar licht.
Advent als innerlijke reis
Voor mij is advent geen aftellen, maar een innerlijke reis. Elke week opent een nieuwe laag van verbinding.
-
Week 1: de aarde en de steen – stilte en gronding.
-
Week 2: de planten – hoop en groei.
-
Week 3: de dieren – beweging en verbondenheid.
-
Week 4: de mens en het licht – bewustzijn en liefde.
Samen vormen zij een weg door de schepping, een weg naar binnen, een weg naar het licht dat in ons geboren wil worden..
Uitnodiging
Vandaag,, sta ik midden in de tweede week. Mijn handen verzamelen groen, mijn hart verzamelt hoop. Ik weef mijn eigen pad, maar ik nodig jou uit om ook jouw pad te weven.
Misschien maak jij een bundel van groen, misschien leg je een steen op je tafel, misschien schrijf je een woord van dankbaarheid. Wat je ook doet, laat het een gebaar zijn dat jou verbindt met de stilte, met de hoop, met het licht dat in jou leeft.
Reactie plaatsen
Reacties